Spanje, here we come!

Ontsnap aan de 'Rat Race': hoe verhuizen naar Spanje onze levens heeft getransformeerd - Deel II

Zo bizar, als je eenmaal de knoop hebt doorgehakt en kom je, vol energie, in de volgende fase. Één van de stappen is dan om zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Er komt veel op je af. En wat zo opvalt dat wanneer je bij bijvoorbeeld allerlei Facebook groepen aansluit of de emigratiebeurs bezoekt, er zoveel 'lotgenoten' zijn. Ineens lijkt iedereen een ander leven te ambiëren. Nou ja, een ander leven, een leven in een ander klimaar, minder hectiek en een andere dynamiek. Is het gras elders dan werkelijk groener?

Het is natuurlijk gemakkelijk af te geven dan wel kritiek te hebben op het leven dat we de afgelopen jaren geleid hebben. Het is wellicht een beetje goedkoop ook. En laten we eerlijk zijn, juist doordat wij in Nederland hoofdzakelijk ons werkzame leven hebben doorgebracht, zijn wij juist in staat om deze stap te ondernemen. Nu hebben wij wel ervaren dat als je gedurende enige tijd twee ‘thuizen’ hebt, je goed in staat bent te vergelijken en is het dan ook menselijk om te doen. Er zijn dan een aantal dingen die opvallen en die we hebben zien veranderen (dan heb ik het niet over het weer):

• we zijn een relatief klein landje en de ruimte wordt steeds minder, dit zie je in steden, in het landschap, op de wegen;

• we zijn een relatief rijk, maar ook duur, land en dat zie je terug in het hele scala van huizen tot de dagelijkse boodschappen.

Ik vermoed dat hier de crux zit in de mentaliteit van de mensen. In het liedje ‘15 miljoen mensen’ zouden we een tolerant volk zijn, naar inmiddels met 18 miljoen mensen zijn wij helemaal niet zo tolerant meer. Destijds was het alleen niet voor de buurman, maar inmiddels is dat behalve de buurman, de medeweggebruiker, ouderen, jongeren, asielzoekers, andersdenkenden…..

Hier zie je minder de generatiekloof, families die met drie generaties in het park of op het strand de tijd met elkaar doorbrengen

Om het hoofd boven water te houden moeten gezinnen vaak minimaal twee inkomens hebben. Het resultaat laat zich raden: minder tijd voor gezin en kinderen, familie, sociale contacten. Met alle gevolgen van dien, van Jeugd- tot aan Ouderenzorg hebben gigantische wachtlijsten. Het van oudsher sociaal land is niet meer zo sociaal, er wordt steeds meer beroep gedaan op de burgers. Burn-outs zijn niet meer weg te denken, er moeten wel heel veel ballen in de lucht gehouden worden en er moet wel heel veel geld verdiend worden. Geen wonder, die hectiek! Dat is toch voor veel mensen niet vol te houden?

Anyway, ik kon het toch niet laten, sorry. In Spanje wordt in de regel ook hard gewerkt. Of het nu de constructiemedewerker is bij 35+ graden op de bouwplaats of de horecamedewerker die 12 a 14 uur op een dag zijn benen uit zijn lijf loopt voor EUR 5 per uur. 

De menselijke maat is hier nog aanwezig en daar bedoel ik mee dat er nog oprecht interesse is in en respect voor de medemens. Hier zie je minder de generatiekloof, families die met drie generaties in het park of op het strand de tijd met elkaar doorbrengen. Op de snelwegen wordt best hard gereden, maar niet om je medemens van de weg af te drukken. Er wordt ingehouden en vervolgens wordt je voorbij gereden alsof je stil staat.

Wat is het dan dat zoveel mensen (in onze beleving) op zoek zijn naar een, tijdelijk, leven ergens anders? Het is echt niet alleen het weer.

Ineens schiet mij een woord te binnen. Ik denk dat je als mens op zoek bent om je senang te voelen met je eigen lichaam, geest en omgeving. Dan moet dus aan bepaalde randvoorwaarden voldaan worden. En dan kan het gaan om simpele dingen van of je wel kunt fietsen naar je werk of bij thuiskomst een wijntje buiten te kunnen drinken tot de ruimte om veilig te kunnen bewegen of te kunnen denken. Dat is Luxury Living!

Een zonnige groet,

Carlo